gözlüklere veda

Yıllar önce göz bozukluklarının ameliyatsız, lazersiz geriye döndürülebildiğini okumuştum. Yazı göz bozukluklarının belirli kas ve sinirlerdeki fonksiyon bozulmalarından oluştuğunu ve göz kasları doğru şekilde çalıştırılırsa bu bozuklukların azalacağından söz ediyordu. Birkaç ay sonra başka bir yazıda aslında vücuttaki tüm rahatsızlıkların iyileşmesindeki temelin niyet etmek olduğuna yönelik bir ifade gördüm. İyileşmeye ve değişme isteğinin hasta kalmak ya da sağlıklı olmak arasındaki temel fark olduğunu anlatıyordu. Bu aynı hastalığa sahip iki insandan birinin neden iyileşip diğerinin neden hasta kaldığını çok net ifade ediyordu. İyileşmedeki tek faktör istek ve niyet değil tabii ki, ama bence en önemlilerinden biri.

Kendimce bu ikisini birleştirdim. Yaklaşık 2.5 yıl önce, 7 yaşından beri ilerlemesi durmamış olan miyop gözlerimi iyileştirmeye karar verdim. Her zamanki üşengeçliğimle de göz yogası kısmını atladım ve sadece istemekle bile bunun mümkün olacağını kendi kendime tekrar ettim.

İlk olarak ilkokul 1. sınıfta yazılılarda sıra arkadaşımın kağıdına bakarken öğretmenim gözlerimin bozuk olabileceğinden şüphelenmişti. O kadar inek ve uslu bir öğrenciydim ki kopya çekebileceğim aklına gelmemiş, tahtayı görmediğim için yandakinin kağıdına sarktığımı hemen fark etmişti. 1 derece miyopla gözlük takmaya başlamıştım, sonra göz bozukluğum düzenli olarak artarak birkaç yıl önce sol gözümde 5.50 sağ gözümde ise 4.75e ulaştı.  Göz numaramı azaltmaya karar verişim de o zamana denk geliyor.

Geçtiğimiz 2.5 yılda sol gözümü 5.50den 4.50ye, sağ gözümü ise 4.75ten 4.00e indirmeyi başardım. Sadece aklıma geldikçe “göz bozukluğum azalacak” diye düşünüyorum. Sistematik bir çabam yok ve yine de oluyor! Bence hiç fena değil. Bunu da orada burada anlatıp duruyordum. Bir CranioSacral eğitimi sırasında söz ettim bundan, hocamız dedi ki “Eğer 11 gün boyunca hiç kontakt lens ya da gözlük takmadan yaşarsan bu sürenin sonunda miyobun sıfırlanır”. Leonid dünyanın sayılı şifacılarından ve birebir deneyimi olmayan hiçbir konuda atıp tutmaz, o yüzden bu iddialı yöntemin doğruluğunu asla sorgulamadım. Ama göz bozukluğum o kadar ileri ki, lens ya da gözlük takmadan 11 gün hayatımı tek başıma idame ettirmem çok zor. 3 karıştan uzaktaki her şey benim için sadece bir renk bulutu.

Şimdi 10 gece 9 gün Gözne yaylasında pinekliyor olacağım. Ara ara diş tedavisi için Mersin’e inmek dışında bahçeli minicik bir evden dışarı adım atamayacağım. Bu süre Leonid’in önerdiği lenssiz ve gözlüksüz hayatı denemek için bana çok ideal geldi. O yüzden 2 hafta önce lenslerimi çıkardım ve gözlüğe geçiş yaptım. Bu gece yatarken de gözlüğümü son kez çıkaracağım ve 23 Ağustos’ta Adana- İstanbul uçağına binene kadar tekrar takmayacağım – en azından niyetim bu. İstanbula gelmeden önce de bir göz muayenesi olup göz numaramdaki iyileşme ne kadar bir kontrol ettireceğim.

Dün küçük bi deneme yaptım. Sabah uyanınca gözlüklerimi takmadım ve akşam 8e kadar evde gözlüksüz yaşamayı denedim. Görme şansı varken görmemeyi seçmek ve bulutsu ve puslu bir dünyada yaşamak çok kolay değil, hatta rahatsız edici. Evim kadar minicik ve tanıdık bi yerde bile bazen zorlandım, özellikle bişeyleri aramam gerektiğinde ya da çevremde rüzgar sebebiyle ani bir hareket olduğunda çok huzursuz oldum. Dışarı çıkamadım. Yine de 31 yıldır gözlüksüz ya da kontakt lenssiz ve uyanık geçirdiğim ilk 10 saatti.

Yarından itibaren blog yazılarımı herhalde 22pt bold Helvetica ile yazarım, ya da klavyeyi görmediğim için yazamam, bilemedim :)